Mama ♥ Dwójki |: listopada 2016

Panicznie bałam się porodu. Gdy lekarz oznajmił, że rodzę bo skurcze są regularne, przeszłam na porodówkę. Wszyscy myśleli, że książę wyjdzie wcześniej niż raczył nas zaszczycić swoją obecnością. Niestety po godzinie musiałam przejść na tymczasową salę, ponieważ akcja się wstrzymała.
Po czterech godzinach, z minuty na minutę myślałam, że nie wstanę z łóżka. Powiadomiłam lekarza i czekałam na badanie. Z racji, że gabinet był zajęty jakiś młody lekarz wziął nas na USG, na którym okazało się, że syn ma za mało wód płodowych, przyszedł mój lekarz i podjął decyzję.
- nie ma na co czekać, wywołujemy poród!

Przerażona słysząc, że moje dziecko nie ma w czym pływać, czułam, że zaczyna dziać się coś nie dobrego. Przeszłam na sale porodową, która już na mnie czekała.

Lekarz przebił pęcherz płodowy, czułam, że wód było nie wiele. Na ból nie pomagało mi nic, męczyłam się parę godzin bez postępu, nie czując ruchów syna. Dostałam lek, który spowolnił całą akcję, ale na godzinę mogłam zamknąć oczy. W międzyczasie KTG wydawało jakieś nie znane mi dźwięki. Położna przychodziła, patrzyła chwilę i odchodziła, aż w końcu przyszedł ten młody lekarz od USG, informując, że podadzą mi okscytocyne, aby poród ruszył.

Gdy powoli podłączali mi ten bolesny specyfik, na wywołanie silnych skurczy, zjawił się mój lekarz, pytając czy już zaczęli podawać mi panią oxy ( gdyby tak było cięcie nie było by możliwe). On już wiedział, że KTG pokazuję nieprawidłowości w tętnie syna. Patrzył na mnie jak wije się z bólu, pomyślał i powiedział.
- nie nie czekamy, zrobimy cięcie cesarskie.

Pokiwałam tylko potwierdzająco głową, wtedy nie potrafiłam myśleć, miałam pustkę w głowie.

Przewieźli mnie na sale operacyjną, widziałam w oddali mamę i swojego męża na ciemnym korytarzu, to była noc. Wiedziałam tyle, że mojemu dziecku grozi niedotlenienie i musi się urodził jak najszybciej.
Lekarze robili co mogli i tak w 3 minuty, mój syn pojawił się na świecie, cały i zdrowy. A ja nie mogłam oderwać od Niego wzroku.

Chyba każda przyszła mama, ma świadomość czym grozi niedotlenienie dziecko i jak istotną rolę, grają wody płodowe. Gdybym wtedy nie miała swojego lekarza na oddziale, który mnie przyjmował i po którego, zadzwonili w nocy, że z moim dzieckiem coś się dzieje, prawdopodobnie męczyłabym się dalej w bólach, a mój syn byłby zapewne kaleką.

10Komentarzy komentarze

W sumie mogłabym napisać, że matką zaczęłam być od momentu pojawienia się dwóch krasek na teście ciążowym, ale dobrze wiemy, że mamą zostaje się dopiero po porodzie, po drodze do tego szczęśliwego dnia może wydarzyć się wszystko, albo nic.

4 lata czekałam na to, aż test wyjdzie pozytywny, stało się to w momencie kiedy zmieniłam mieszkanie i odpuściłam sobie to parcie na bycie matką. Powszechnie twierdzą, że dużo leży w naszej psychice i tu muszę przyznać rację, ponieważ dopóki zbyt mocno chciałam, testy wychodziły negatywne.

Gdy już pojawiły się dwie kreski, czerwone i mocne, poczułam strach, panikę nie wiedząc dlaczego, przecież tak bardzo chciałam mieć dziecko. Emocje opadły po chwili, bo musiałam przekazać nowinę potencjalnemu tatusiowi i tu już nie było kolorowo. Jego reakcja mnie dobiła, nie było skoków do sufitu, nie było ochów i achów, za to był szok, zdenerwowanie i zwątpienie, oraz tekst „nie jestem na to gotowy, nie chce jeszcze teraz dziecka”.

Zamiast płakać z radości, płakałam ze smutku, ale nigdy nie pomyślałam, by moje dziecko miało się nie narodzić, bo facet się wystraszył, co to to nie! Zmienił zdanie, gdy jego emocje opadły, poszliśmy na spacer do lasu, pogadaliśmy jak to teraz będzie i zamiast smutku pojawiła się radość i euforia. Ciąża miedzy nami zmieniła wiele i postawiła mojego faceta na ziemi, zamiast ciągłych kłótni o bzdury jak bywało do tego czasu, zagościła harmonia w naszym związku, choć jeszcze wiele kłótni było przed nami i będzie.

Miesiące mijały, ja rosłam razem z synem aż pewnego dnia na wizycie kontrolnej usłyszałam, że moja szyjka się skraca i muszę leżeć, tylko leżeć, wolno mi było tylko kupkę lub siusiu. Rozbeczałam się dziecko, bo groził nam poród przed czasem, bardzo wczesny bo był to dopiero 26 tc. Trzy tygodnie później było jeszcze gorzej bo miewałam skurcze, a mój synowaty napierał na moja Panią szyjkowską zbyt mocno, co powodowało dalsze jej skracanie. Nic innego jak przywitałam szpital, dostaliśmy sterydy na rozwój płuc i kazano mi leżeć w dalszym ciągu plackiem. Po tygodniu nas wypuścili – zalecenia te same, wizyty już co dwa tygodnie.

Dobiliśmy do końca ciąży, z takim skutkiem, że miałam już ustalony termin zjawienia się na poród, gdyby młody nie zechciał sam wyjść, dostałam także termin na kontrolne ktg dwa dni po wypadającym terminie z OM. Mój lekarz albo był jasnowidzem, albo miał szczęście, gdy podpiął mnie pod ktg, okazało się, że rodzę a ja nie czułam nic prócz silnych napięć brzucha czyli skurczy w pierwszej fazie.

Dzisiaj to by było na tyle, jak jesteś ciekawa przebiegu porodu i jak wszystko finalnie się skończyło to rozumiem, że widzimy się jutro?